این روزها دم زدن از «خط امام» و حرکت کردن برخلاف آرای امام خمینی(ره) مد سیاسی است اما برخی مسائل در گفتار و سیره حضرت امام به اندازه‌ای صریح تبیین شده است که با صدها روایت کذب نیز نمی‌توان به آن حتی خدشه‌ای حداقلی وارد کرد. یکی از این موارد، مساله حیاتی تبعیت از ولایت فقیه است. امام هرگز نفرمودند پشتیبان فلانی یا بهمانی باشید تا به انقلاب شما آسیبی وارد نشود. حتی وحدت مردم را به تنهایی، شرط سالم ماندن انقلاب ندانستند. تاریخ مملو از وقایعی بود که نشان می‌داد عقول در عین وحدت از طبایع و سلایق گوناگون نیز برخوردارند و حتی قابل نفوذ هستند.

22 بهمن علاوه بر تاریخ پیروزی انقلاب اسلامی مردم ایران، مصادف با پیروزی نهایی مردم مصر در انقلاب ضد حکومت دیکتاتوری حسنی مبارک آمریکایی نیز بود. هر چقدر انقلاب ایران ضدآمریکایی و ضداسرائیلی محسوب می‌شد، انقلاب مصری‌ها نیز اینگونه بود اما با وجود اتحاد مردمی که دست‌کم در ابتدای مسیر بر همگان آشکار بود فقدان رهبری شجاع، بصیر و متعهد انقلاب مصر را در کمتر از دو سال با انحراف مواجه ساخت. برخلاف مصر آشفته از خون و درگیری و تفرقه و آتش، جمهوری اسلامی ایران به لطف خداوند متعال سی و پنجمین سالگرد حماسه‌آفرینی‌اش را پشت سر گذاشت. فرمان رهبری، همچون رسم هر ساله «همه» مردم را به میدان کشاند و پرچم‌های «آماده نبرد بزرگ هستیم» زینت‌بخش بزرگ‌ترین گردهمایی ملی کشورمان شد. فاصله آرمان امام‌خمینی عزیز تا ارزش‌های متبلور شده در دوره امام خامنه‌ای را «همه با هم» با وحدت کلمه و اطاعت از امر ولی خدا طی کردیم و خوشحالیم که طعم عمل به سنت‌های الهی، کام ملت ایستاده، مقاوم و بصیر ایران را در روز پاسداشت عزت و کرامت ایرانیان شیرین ساخت.

اما 22 بهمن 1392 چه تفاوتی با سال‌های گذشته داشت؟ امسال به واسطه رخداد برخی وقایع در عرصه سیاست خارجی، تهدیدات علیه ملت باکرامت و شجاع جمهوری اسلامی ایران افزایشی قابل توجه یافته بود به نحوی که دشمن در طول 6 ماه گذشته دست‌کم 8 بار در فواصل کوتاه، ایران و ایرانی را تهدید به گزینه نظامی کرده بود! به هر دلیلی که برای ما مشخص نیست متاسفانه از سوی دولتمردان کشور نیز این تهدیدات با پاسخی درخور مواجه نشده بود. پس به صحنه آمدن شیران ایران در میدانی که شغال در آن زوزه می‌کشید و حریف می‌طلبید بسان بازگشت همه گزینه‌های روی میز بزدلانی بود که لاف زدن را سال‌هاست بر اقدام عملی ترجیح داده‌اند! حال تصور کنید پرچم‌های «آماده نبرد بزرگیم» در دستان پرتوان و با انگیزه نوجوانان و جوانان ایرانی با آن زمینه زرد شفاف که صهیونیست‌ها را ناخودآگاه تا مرور خاطرات جنگ 33 روزه با حزب‌الله همراهی می‌کند تا چه اندازه آمریکایی‌ها را مأیوس کرده است.

در کشاکش پاسخگویی به ابوعطای آمریکایی‌هایی که رخت ترس‌شان را زیر پرچم سازش‌طلبی در دیدار با دیپلمات‌های ایرانی پنهان کرده بودند، رئیس‌جمهور به میدان قدم گذاشت و از شور و شعور مردان و زنان جنگی ایرانی به شعف آمد. هر چند شیخ، دیپلمات است و کمتر از ادبیات انقلابی استفاده می‌کند اما پیام مردم برای آمریکایی‌های بی‌ادب و مزور و خیانت‌پیشه با مهر تایید حضور او به عنوان رئیس همه جمهور حقیقتا جهانی شد. قطعا دیگر شیخ دیپلمات هم اوبامای گستاخ را «مؤدب» نمی‌بیند و نمی‌خواند! بی‌شک امروز تجربیات ظریف از تعامل با به ظاهر سازش‌خواهان آمریکایی دیگرگون شده است و کسی در وزارت امور خارجه به ایده وجود طبقه آمریکایی‌های ضدصهیونیست در دولت آمریکا معتقد نیست. هر تجربه تاریخی عبرتی است که عقلا از آن در ترسیم خط مشی آینده بهره می‌برند. عقل حکم می‌کند پس از این، دیپلمات‌های ایرانی یک‌تنه به جنگ تنش‌زایی عمدی دون‌صفتان صهیونیست نروند. مصلحت ایجاب می‌کند از تجربیات گذشته درس بگیریم و دستکش مخملی دشمن را نشانه تغییر خوی استکباری‌اش ندانیم.

دیپلمات کسی است که در شطرنج سیاست 10 حرکت بعدی حریف را پیش‌بینی کند. سیاستمدار کسی است که بدون تن دادن به ترکه تجربه بفهمد افول قدرت، پرچم سازش‌خواهی را اجباراً بر سردر وزارت خارجه آمریکا به اهتزاز درآورده است. اگرنه هر کودکی می‌داند سگی که قدرت گاز گرفتن دارد، چندان پارس نمی‌کند بلکه تهدیدش را به سرعت عملی می‌سازد. واجب است بپذیریم طرح «صلح خاورمیانه» برای «مصرف داخلی» آمریکا و اسرائیل و به جهت حل بحران‌های شدید پیش‌رو تهیه و تنظیم شده است. اما در مقابل درشت‌گویی‌های احمقانه آمریکایی‌ها در برابر دولت و ملت ایران در عین تلاش برای سازش، به جهت حفظ وجهه و دیسیپلین «ابرقدرتی» آنها در محیط بین‌الملل با صدای بلند اعلام می‌شود. انقلابی‌های باهوش می‌دانند گربه‌ای که طعمه نفتی را با دست پس می‌زند، دستش از معرکه کوتاه مانده نه اینکه میلش به استعمارگری از بین رفته باشد! چطور دیپلمات‌های آمریکادیده ما تفاوت‌ها را درک نکردند، خدا می‌داند و بس!

بگذریم! این اولین مرتبه‌ای نبود که دشمن، ایران را از سر نادانی تهدید به گزینه نظامی می‌کرد اما 22 بهمن امسال اولین باری بود که ملت در پاسخگویی به تهدیدات دشمن یک‌تنه بازی بزرگ غفلت‌زدگان داخلی و ظالمان بین‌المللی را در هم پیچید. این اولین هماوردی در بهمن ماه ایرانیان بود که مردم ثابت کردند نرمش در دیپلماسی، ارتباطی با درد نان و تحریم ندارد. این اولین‌ها در تاریخ ثبت شد تا دیگر کسی مدعی نشود رأی به خادمان ملت با سلایق متفاوت، نشانه کوتاه آمدن از آرمان‌ها و ارزش‌های والای بهمن 57 است. به قول سید‌محمد غرضی، بعضی خودشان که خسته می‌شوند می‌گویند «مردم» خسته شده‌اند! پیام استقامت ملت ایران بار دیگر در جریده الهی ثبت شد و ما همچنان دعا گوییم برای پیش افتادن «نبرد بزرگ»!